مهار کننده های SGLT2 بهمراه متفورمین خطر شکستگی را افزایش نمی دهند

21 اوت 2020 - بر اساس یک متاآنالیز جدید از 25 کارآزمایی تصادفی، کنترل شده، ترکیب مهارکننده های کوترانسپورتر سدیم و گلوکز 2 (SGLT-2) و متفورمین با افزایش خطر شکستگی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 (T2D) همراه نیست.

محققان دومین کالج بالینی دانشگاه پزشکی دالیان در جیانگ سو، چین، خطر شکستگی مرتبط با ترکیب متفورمین و SLGT2، را با متفورمین به تنهایی و همچنین سایر درمان های دیابت نوع 2 مقایسه کردند و هیچ تفاوتی در این خطر در بین درمانهای مختلف مشاهده نکردند. این مطالعه به طور آنلاین در 11 اوت در Osteoporosis International منتشر شد.

دیابت نوع 2، با افزایش خطر شکستگی مرتبط است، اگرچه مکانیسم های آن، همچنان نامشخص هستند. برخی از شواهد نشان می دهد که چندین عامل ممکن است به شکستگی ها کمک کند، از جمله بالا بودن قند خون، استرس اکسیداتیو، اثرات سمی محصولات نهایی گلیکوزیلاسیون پیشرفته، تغییر غلظت انسولین و هیپوگلیسمی ناشی از درمان و همچنین ارتباط بین دیابت نوع 2 و افزایش خطر به زمین خوردن.

داروهای ضد دیابت می توانند اثرات مثبت یا منفی بر استخوان بگذارند. تیازولیدین دیونها، انسولین و سولفونیل اوره ها ممکن است خطر شکستگی را افزایش دهند، در حالی که مهارکننده های دی پپتیدیل پپتیداز -4 (DPP-4) و آگونیست های گیرنده ی پپتید شبه گلوکاگون 2 (GLP-2) ممکن است تاثیر محافظتی داشته باشند. متفورمین نیز ممکن است خطر شکستگی را کاهش دهد.

مهارکننده های SGLT-2 باعث جذب مجدد گلوکز در کلیه می شوند و منجر به بهبود کنترل قند خون می گردند. از دیگر مزایای آن می توان به بهبود نتایج کلیوی و قلبی عروقی، کاهش وزن و کاهش فشار خون، چربی کبد و کاهش سطح اسید اوریک سرمی اشاره کرد.

این ویژگی ها باعث شده است که مهارکننده های SGLT-2 همراه با متفورمین به یک درمان مهم برای بیماران در معرض خطر بالای بیماری آترواسکلروتیک یا نارسایی قلبی یا بیماری مزمن کلیوی تبدیل شوند.

اما مهار SGLT-2 ، دیورز اسموتیک (osmotic diuresis)را افزایش می دهد و این می تواند تعادل مواد معدنی موجود در استخوان را تغییر دهد. برخی مطالعات همچنین نشان داده اند که مهارکننده های SGLT-2 ، منجر به تغییر در نشانگرهای واگردش استخوان(bone turnover markers )، تراکم مواد معدنی استخوان و ریزساختار استخوان می شوند. مطالعات مشاهده ای خطر شکستگی بالاتر را در بیماران مصرف کننده ی canagliflozin -از گروه دارویی مهار کننده های SGLT-2 -، نشان داده اند.

چنین مطالعاتی، خطر عوامل مخدوش کننده را به همراه دارند، بنابراین محققان از داده های 25 کارآزمایی بالینی اخیر که تأثیر مهار کننده های SGLT-2 را بر دیابت نوع 2، بررسی کرده اند با حضور 19،500 شرکت کننده، استفاده کردند.9662 نفر از آنها تحت درمان با رژیم ترکیبی مهار کننده های SGLT-2 به همراه متفورمین بودند. 9838 نفر دیگر تحت درمان با سایر داروها برای مقایسه بودند.

نرخ شکستگی در گروه مهار کننده ی SGLT-2  بهمراه متفورمین  0.91 درصد و در میان گروه شاهد برابر با 0.80 درصد (نسبت شانس ، 0.97؛ ، 95٪ CI ، 0.71 تا 1.32)، بدون هیچگونه ناهمگونی در مطالعات بود. متفورمین به تنهایی با تغییر در نرخ شکستگی همراه نبود(OR ، 0.95 ؛  CI 95 درصد ،0.44 تا 2.08). همچنین سایر داروهای کنترل دیابت با تغییر در نرخ شکستگی همراه نبودند(OR ، 0.95 ؛ CI 95 درصد 0.69 تا 1.31).

در مورد مهار کننده های SGLT-2 که به صورت جداگانه مورد مطالعه قرار گرفتند، برخی از تفاوت ها در خطر شکستگی مشاهده می شد، هرچند که هیچ یک نسبت به گروه کنترل تفاوت معنی داری نداشتند. بالاترین خطر مربوط به کانگلیفلوزین بهمراه متفورمین (OR  2.19 ،  CI95 درصد، 0.66 تا 7.27) بود، و پس از آن به ترتیب مربوط به داپاگلیفلوزین بهمراه متفورمین (OR  0.91 ، CI 95 درصد، 0.50 تا 1.64)، امپاگلیفلوزین بهمراه متفورمین(OR 0.94؛ CI  95 درصد؛ 0.59 تا 1.50) و ارتوگلیفلوزین بهمراه متفورمین (OR ، 0.76 ؛ CI95 درصد، 0.38 تا 1.54) بود.

از نظر شکستگی های لگن یا ستون فقرات کمری یا سایر شکستگی ها هیچ تفاوتی وجود نداشت. محققان هیچ تفاوتی در تراکم مواد معدنی استخوان یا نشانگرهای واگردش استخوان مشاهده نکردند.

از محدودیت های این متاآنالیز، میانگین پیگیری نسبتاً کوتاه مطالعات ( 61 هفته) بود، زیرا آسیب های استخوانی ممکن است در دوره های طولانی تری رخ دهد. همچنین در بیشتر مطالعاتی که در این متاآنالیز شرکت داده شدند، شکستگی استخوان یک عارضه ی جانبی از پیش تعیین شده نبود.

در این مطالعات همچنین اطلاعات دقیقی در مورد انواع شکستگی های، نظیر علت شکستگی برای مثال به زمین خوردن، یا محل شکستگی یا پارامترهای سلامت استخوان ارائه نشده بود. اگرچه نتایج این متاآنالیز، این عقیده را تأیید می کند که مهار کننده های SGLT-2 تأثیر منفی بر سلامت استخوان ها نمی گذارند، با توجه به اطلاعات محدود در مورد نتایج سلامت استخوان، برای تأیید این نتیجه گیری تحقیقات بیشتری لازم است.

نویسندگان در مورد دریافت بودجه از شرکتهای دارویی یا هیچگونه تعارض منافع، موردی را فاش نکردند.

منبع:

https://www.medscape.com/viewarticle/936120